Ο Λόγος του Θεού απαγορεύει να εκμεταλλεύεται κανείς τον θάνατο του συνάνθρωπού του προς όφελος του.

 

Απόσπασμα από το άρθρο του Δημητρίου Μαλίσσεφ «Περί του βασιλιά Αχαάβ και τα εμβόλια που παρασκευάζονται με χρήση ανθρώπινων εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών!».

 

Η Αγία Γραφή (Γ' Βασ. 21, 1–19) περιγράφει τα ακόλουθα γεγονότα. Ο βασιλιάς του Ισραήλ Αχαάβ ζήτησε τον Ναβουθαί, ο οποίος κατήγετο από την πόλη Ιεζράελ, για να του παραχωρήσει τον αμπελώνα του. Ο βασιλιάς σχεδίαζε να αποψιλώσει τον αμπελώνα και να τον μετατρέψει σε λαχανόκηπο. Σε αντάλλαγμα για τον αμπελώνα ο βασιλιάς Αχαάβ προσέφερε στον Ναβουθαί δύο επιλογές: είτε να πάρει έναν καλύτερο αμπελώνα που ανήκε στον βασιλιά, είτε να λάβει το αντίτιμό του σε χρήμα.

Ο Ναβουθαί απάντησε στον βασιλιά ως εξής:

«Μὴ γένοιτό μοι παρὰ Θεοῦ μου δοῦναι κληρονομίαν πατέρων μου σοί».

Δηλαδή «να μη επιτρέψη ποτέ ο Θεός, να σου δώσω την προγονικήν μου κληρονομία» (Γ' Βας. 21, 3).

Γιατί ο Ναβουθαί απάντησε στον βασιλιά με τέτοιο τρόπο; Οι πρόγονοι του Ναβουθαί είχαν λάβει αυτό το κτήμα κατά τη διανομή της Γης της Επαγγελίας. Στην ίδια γη υπήρχαν οικογενειακοί τάφοι. Αυτός ο αμπελώνας δεν είχε τιμή για τον Ναβουθαί. Αυτή η γη ήταν δώρο από τον Ίδιο τον Θεό:

«Τὰ δὲ κτήματά σας δὲν θὰ πωλοῦνται μὲ τρόπον ὁριστικὸν καὶ ἀμετάκλητον, διότι ἡ χώρα εἶναι ἰδική μου καὶ σεῖς εἶσθε ξένοι καὶ παρεπίδημοι ἐνώπιόν μου». Δηλαδή «τα χωράφια σας δεν θα πωλούνται οριστικώς και αμετακλήτως, διότι ιδική μου είναι η γη και σεις που κατοικείτε εις αυτήν, είσθε ξένοι και παρεπίδημοι ενώπιόν μου» (Λευ. 25, 23).

Σε μια κατάσταση όπου ο εξαθλιωμένος ιδιοκτήτης αναγκαζόταν ωστόσο να πουλήσει το κτήμα του, οι στενοί συγγενείς του, και όχι κάποιος άλλος, ήταν υποχρεωμένοι να το εξαγοράσουν. Και ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση, η γη βάσει του Νόμου επιστρεφόταν στον αρχικό της ιδιοκτήτη το Ιωβηλαίο έτος (Λευ. 25, 10–28; Αριθ. 36, 7) [1].

Ως εκ τούτου, το θρησκευτικό καθήκον του Ναβουθαί ήταν να διατηρήσει αυτόν τον αμπελώνα, την κληρονομιά των πατέρων και των παππούδων του, για τους μακρινούς του απογόνους. Η δύναμη του Νόμου του Θεού είναι πάντα υψηλότερη από τη δύναμη του βασιλιά, και αυτό ήταν γνωστό στον αρχαίο Ισραήλ. Ο ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, ο Αλέξανδρος Λοπουχίν γράφει: «Εδώ, επομένως, δεν επρόκειτο για πείσμα ή θεληματικότητα του Ναβουθαί: εδώ επρόκειτο για το νόμο, που εξασφάλιζε την ίδια την ύπαρξη της θεοκρατίας, που ήταν υποχρεωτική ακόμα και για τους βασιλιάδες (Ιεζ. 46, 18)». Γι' αυτό και ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος αποκαλεί τον Ναβουθαί «δίκαιο» και ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων τον χαρακτηρίζει ως «Άγιο», αφού ο Ναβουθαί προτίμησε να τηρήσει την εντολή του Νόμου που έδωσε ο Θεός παρά να αποφύγει την οργή του βασιλιά παραβιάζοντας τον Νόμο του Θεού. Ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων γράφει σχετικά με αυτό ως εξής: «Δεν μιλάει για τον αμπελώνα, γιατί ο Θεός δεν φροντίζει για αυτά τα επίγεια αγαθά, αλλά για τον πατρικό νόμο. Θα μπορούσε βέβαια να πάρει (σε αντάλλαγμα) έναν άλλο αμπελώνα και έτσι να αποκτήσει την εύνοια του βασιλιά, που θεωρείται πολύ χρήσιμη εις τον κόσμον τούτον. Όμως, αρνήθηκε να αναγνωρίσει ως ωφέλιμο αυτό που είναι επαίσχυντο και προτίμησε καλύτερα να διακινδυνεύσει, αλλά να διατηρήσει την δικαιοσύνη, παρά να λάβει όφελος, επιτρέποντας το αίσχος».

Ο βασιλιάς Αχαάβ στενοχωρέθηκε τόσο πολύ με αυτή την απάντηση του δίκαιου Ναβουθαί, ώστε αρνήθηκε ακόμη και να φάει το βράδυ και ήταν γεμάτος μελαγχολία. Πολλοί Άγιοι Πατέρες εφιστούν εδώ την προσοχή μας σε μια πολύ χαρακτηριστική ψυχολογική ιδιότητα στη συμπεριφορά του βασιλιά Αχαάβ, π. χ. ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων λέει: «Είναι αλήθεια ότι ο βασιλιάς μπορούσε να πάρει τον αμπελώνα με τη βία, αλλά δεν το έκανε, γιατί θεώρησε μια τέτοια πράξη ντροπιαστική για τον εαυτό του». Επίσης, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι «ο Αχαάβ ήθελε να έχει τον αμπελώνα το Ναβουθαί, αλλά δεν ήθελε να το πάρει με το ζόρι, οπότε έπεσε σε αρρώστια». Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος λέει σχετικά με αυτό ότι «ο Αχαάβ δεν προσβλήθηκε καθόλου που το αίτημά του απορρίφθηκε από τον Ναβουθαί: δεν ήθελε να του φερθεί άσχημα ούτε να του πάρει τον αμπελώνα με το ζόρι» [2]. Έτσι, βλέπουμε ότι ο βασιλιάς Αχαάβ δεν σκεφτόταν να διαπράξει έγκλημα κατά του Αγίου Ναβουθαί.

Όταν η Ιεζάβελ έμαθε την αιτία της θλίψης του σύζυγού της, αυτή είπε στον Αχαάβ:

«Σὺ νῦν οὕτω ποιεῖς βασιλέα ἐπὶ ᾿Ισραήλ; ἀνάστηθι καὶ φάγε ἄρτον καὶ σαυτοῦ γενοῦ, ἐγὼ δὲ δώσω σοι τὸν ἀμπελῶνα Ναβουθαὶ τοῦ ᾿Ισραηλίτου».

Δηλ. «Συ ως βασιλεύς έτσι ασκείς την βασιλικήν σου εξουσίαν; Σηκω, φάγε το φαγητόν σου, έλα στον εαυτόν σου, εγώ δε θα σου δώσω τον αμπελώνα του Ναβουθαί του Ισραηλίτου » (Γ' Βασ. 21, 7).

Πώς επρόκειτο να δώσει η βασίλισσα Ιεζάβελ τον αμπελώνα του Ναβουθαί στον σύζυγό της και βασιλιά; Προφανώς, η Ιεζάβελ δεν είχε νομικά μέσα, αφού ο βασιλιάς Αχαάβ είχε ήδη προσφέρει να εξαγοράσει ή να ανταλλάξει τον αμπελώνα, και ο δίκαιος Ναβουθαί εξέφρασε ευθέως την αντίρρησή του για την πώληση του πατρικού του αμπελώνα στον βασιλιά, που συνίστατο στο καθήκον του να υπακούει στην εντολή του Θεού. Ακόμη και ο βασιλιάς Αχαάβ, που δεν ήταν πολύ ευσεβής κατάλαβε τη δικαιοσύνη του Ναβουθαί. Επομένως, η βασίλισσα Ιεζάβελ είχε μόνο παράνομα και ασεβή μέσα για να αποκτήσει έναν αμπελώνα δηλαδή την σωματική ή/και ψυχολογική κακοποίηση.

Ο ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, ο Αλέξανδρος Λοπουχίν σημειώνει ότι «αν για τον Αχαάβ εξακολουθούσαν να υπάρχουν εμπόδια στην απεριόριστη αυθαιρεσία και βία — με τη μορφή του Νόμου του Θεού που αναγνωριζόταν αμυδρά και της κοινής γνώμης που δεχόταν — για τη σύζυγό του Ιεζάβελ δεν υπήρχαν εμπόδια για την επίτευξη των προσωπικών στόχων της. Αυτή, σαν πεισματάρα ειδωλολάτρισσα που ήταν, δεν ήθελε να τηρήσει τον Νόμο του Θεού και το «χρησημοποιούσε» μόνο για να συγκαλύψει τις κακές της επιθυμίες (Γ' Βασ. 21, 10). Όσον αφορά τη κοινή γνώμη, σύμφωνα με τις ιδέες της για τον απολυταρχισμό της βασιλικής εξουσίας (Γ' Βασ. 21, 7), την θεωρούσε ασήμαντη και νόμιζε ότι σαν βασίλισσα μπορούσε να την διαμορφώσει η ίδια και να τη χρησιμοποιήσει κατά την κρίση της. Η περαιτέρω ιστορία (Γ' Βασ. 21, 7–13) επιβεβαιώνει ότι οι πεποιθήσεις και τα λόγια της Ιεζάβελ συνάδουν πλήρως με τις ενέργειές της [3].

«Καὶ ἔγραψε βιβλίον ἐπὶ τῷ ὀνόματι ᾿Αχαὰβ καὶ ἐσφραγίσατο τῇ σφραγίδι αὐτοῦ καὶ ἀπέστειλε τὸ βιβλίον πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς ἐλευθέρους τοὺς κατοικοῦντας μετὰ Ναβουθαί.

καὶ ἐγέγραπτο ἐν τοῖς βιβλίοις λέγων· νηστεύσατε νηστείαν καὶ καθίσατε τὸν Ναβουθαὶ ἐν ἀρχῇ τοῦ λαοῦ·

καὶ ἐγκαθίσατε δύο ἄνδρας υἱοὺς παρανόμων ἐξεναντίας αὐτοῦ, καὶ καταμαρτυρησάτωσαν αὐτοῦ λέγοντες· ηὐλόγησε Θεὸν καὶ βασιλέα· καὶ ἐξαγαγέτωσαν αὐτὸν καὶ λιθοβολησάτωσαν αὐτόν, καὶ ἀποθανέτω» (Γ' Βασ. 20, 8-10).

Δηλ. «Η Ιεζάβελ συνέταξεν ένα εγγράφον εξ ονόματος του Αχαάβ, το εσφράγισε με την σφραγίδα αυτού και το έστειλε προς τους πρεσβυτέρους και τους άρχοντας, οι οποίοι κατοικούσαν εις την ιδίαν πόλιν με τον Ναβουθαί.

Εις το έγγραφον αυτό εγράφετο· “Κηρύξατε νηστείαν και καθίσατε τον Ναβουθαί ως κατηγορούμενον ενώπιον του λαού.

Κατόπιν παρουσιάσατε δύο παρανόμους άνδρας ενώπιόν του, δύο ψευδομάρτυρας, οι οποίοι ας καταθέσουν μαρτυρίαν ,ψευδή εναντίον του λέγοντες· Αυτός εβλασφήμησε τον Θεόν και τον βασιλέα. Ετσι θα καταδικασθή εις θάνατον. Κατόπιν ας οδηγηθή έξω από την πόλιν, ας τον λιθοβολήσουν εκεί και ας αποθάνη».

Από τη μία πλευρά, η Ιεζάβελ κατηγορεί τον Αχαάβ που δεν απαιτεί περισσότερη εξουσία για τον εαυτό του, από την άλλη, η ίδια δεν τολμάει να ενεργήσει ανοιχτά και ένεκα ενός κομματιού γης πηγαίνει για πλαστογραφία, ψευδορκία, εγκληματική συνωμοσία και φόνο.

«Κηρύξατε νηστείαν…» έγραψε η Ιεζάβελ για λογαριασμό του βασιλιά, επιβεβαιώνοντας το έγγραφο με τη βασιλική σφραγίδα. Συνήθως η νηστεία κηρυττόταν σύμφωνα με τον Λόγο του Κυρίου μέσω ενός προφήτη ή ενός χρισμένου βασιλιά. Η νηστεία κρατήθηκε ως ένδειξη μετάνοιας, για να παρακαλέσουν τον Θεό να αποτρέψει την καταστροφή και να μάθουν ποιος φταίει:

«Αγιάσατε νηστείαν, κηρύξατε θεραπείαν, συναγάγετε πρεσβυτέρους πάντας κατοικοῦντας γῆν εἰς οἶκον Θεοῦ ὑμῶν καὶ κεκράξετε πρὸς Κύριον ἐκτενῶς».

Δηλ. «Κηρύξατε ἱερὰν νηστείαν, καλέσατε σύναξιν λατρείας, συναθροίσατε τοὺς γέροντας, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς ἰουδαϊκῆς γῆς εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ σας καὶ φωνάξατε δυνατὰ πρὸς τὸν Κύριον διὰ προσευχῆς μακρᾶς καὶ παρατεταμένης» (Ιωήλ 1, 14).

Η τιμωρία ήταν δεδομενή και ο Ναβουθαί είχε προκαθοριστεί ως ο ένοχος. Είχε το δικαίωμα να πάρει τιμητική θέση στην σύναξη, γιατί άνηκε σε αρχοντική οικογένεια.

Οι «άνδρες της πόλης», οι «πρεσβύτεροι και ευγενείς», εκτέλεσαν ακριβώς την εντολή της βασίλισσας. Ο Ναβουθαί λιθοβολήθηκε και οι γιοί του σκοτώθηκαν επίσης (Δ' Βασ. 9, 26)» [4] ως κληρονόμοι:

«Καὶ ἀπέστειλαν πρὸς ᾿Ιεζάβελ λέγοντες· λελιθοβόληται Ναβουθαὶ καὶ τέθνηκε.

Δηλ. «Έστειλαν αγγελιαφόρους προς την Ιεζάβελ και την επληροφόρησαν. “Ελιθοβολήθη ο Ναβουθαί και απέθανε”» (Βασ. Γ' 21, 14).

Η Ιεζάβελ διέταξε να ψάξουν να βρουν τους «ανάξιους» ανθρώπους για ψευδορκία, αλλά ακόμη πιο ανάξιοι ήταν εκείνοι που ήταν υποχρεωμένοι να επιβάλλουν την τήρηση του Νόμου του Θεού. Η Ιεζάβελ πέτυχε να διαφθείρει τα ήθη του Ισραήλ.

Με παρόμοιο πνεύμα θα ενεργήσουν και «οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι και ολόκληρο το συνέδριον», οι οποίοι «ἐζήτουν ψευδομαρτυρίαν κατὰ τοῦ Ἰησοῦ ὅπως θανατώσωσιν Αὐτὸν» (Ματθ. 26, 65) [5].

Εδώ είναι σκόπιμο να παραθέσουμε τα λόγια μερικών τουλάχιστον από τους αγίους πατέρες για το ποιόν προεικονιζει ο άγιος και δίκαιος Ναβουθαί. Π. χ., ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέει για τον δίκαιο Ναβουθαί τα εξής:

«Η ιστορία του Ναβουθαί προεικονίζει τον Χριστό. Το Ισραήλ είναι, σύμφωνα με τον Ησαΐα, ένας αμπελώνας. Ο Αχαάβ είναι η εικόνα εκείνων των ηγετών του Ισραήλ που ήθελαν να τον κατέχουν ως λαχανόκηπο (Α' Βασ. 21, 2), ποτίζοντας τον πλησίον «με θολερόν ποτόν πηγής, που εθόλωσεν από το ανακάτεμα» (Αβμ. 2, 15). Ο Χριστός προσωποποιείται από τον Ναβουθαί, ο οποίος δεν ήθελε να παραδώσει τον κήπο του ως πατρική κληρονομιά. Επομένως, η νοερά Ιεζάβελ, δηλαδή η συναγωγή, έχοντας συκοφαντήσει, Τον σκότωσε» [6].

Για αυτό μιλάει και ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας:

«Και αυτός ο Ναβουθαί μπορεί να είναι μια εικόνα της εν Χριστώ νοουμένης οικονομίας, γιατί το όνομα Ναβουθαί σημαίνει «ο ερχόμενος». Και με αυτό το όνομα, η Αγία Γραφή συχνά προσδιορίζει τον Εμμανουήλ. Έτσι ειπώθηκε στον μακάριον προφήτη Αββακούμ: «Ἔτι μικρὸν, ὁ ἐρχόμενος «ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ» ψάλλει δέ που καὶ ὁ ∆αυίδ, «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ψαλμ. 117, 26). Ακόμη και ο ίδιος ο θεσπέσιος Βαπτιστής έστειλε μερικούς από τους μαθητές του στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και Τον ρώτησε λέγοντας: «Σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενος, ἢ ἕτερον προσδοκῶμεν;» (Ματθ. 11, 3).

Το γεγονός ότι αυτός (ο Ναβουθαί) ήταν εικόνα του Χριστού, θα το δούμε καθαρά από όσα γράφονται για αυτόν.

Ο προφήτης Ησαΐας λέει ὅτι «Ἀμπελὼν ἐγενήθη τῷ ἠγαπημένῳ ἐν κέρατι "ἐν τόπῳ πίονι" "καὶ ἦν ὁ ἀμπελὼν ἄνθρωπος τοῦ Ἰούδα, "νεόφυτον, ἠγαπημένον"» (Ησ. 5, 7). Αλλά οι ηγέτες του Ισραήλ, τους οποίους προεικόνιζε ο βασιλιάς Αχαάβ, ήθελαν να πάρουν στην κατοχή τους τον αμπελώνα Του, όχι για να είναι μια εξαιρετική κληρονομιά, δηλαδή ένας αμπελώνας, αλλά για να ερημώσει και να γίνει λαχανόκηπος, δηλαδή για να μετατραπεί σε κάτι ασύγκριτα χειρότερο γιατί η διαφορά ανάμεσα σε λαχανόκηπο και αμπελώνα είναι πολύ μεγάλη. Και ακόμη περισσότερο αποκαλύπτεται εδώ το εξής: ο λαός των Εβραίων, όντας υπό την καθοδήγηση του Χριστού, δεν θα έπρεπε να γίνει σαν τα πιο θαυμάσια και καρποφόρα κλαδιά αμπέλου; Ζώντας όμως σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα των Φαρισαίων και μαθαίνοντας τις ανθρώπινες διδασκαλίες και εντολές, δεν διέφεραν στο ελάχιστο από τα πιο ευτελή λαχανικά, που σύντομα πέφτουν και μαραίνονται.

Έτσι, οι ηγέτες των Ιουδαίων ανυπομονούσαν να έχουν τον αμπελώνα του Χριστού ως δικό τους κτήμα και να τον μετατρέψουν σε λαχανόκηπο, αλλά δεν Τον έπεισαν να τους παραδώσει τον αμπελώνα του Πατέρα. Τι έκανε μετά η θεομίσητος Ιεζάβελ, δηλαδή το αγελαίο πλήθος, τα υποχείρια των αρχηγών του ή της συναγωγής; Συμμεριζόμενοι τις κακές προθέσεις και τον δόλο των αρχηγών της, καταδίωξε τον δίκαιο και άγιο Ναβουθαί, δηλαδή τον «Ερχόμενο», και ενήργησε έτσι ώστε να σκοτωθεί. Ο συκοφαντημένος Εμμανουήλ θανατώνεται» [7].

Αλλά ας επιστρέψουμε στα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο Γ' Βασιλειών, κεφάλαιο 21.

Έχοντας ακούσει τα πολυαναμενόμενα νέα για τον θάνατο του Ναβουθαί και των κληρονόμων του, η Ιεζάβελ πήγε στον σύζυγό της, τον βασιλιά Αχαάβ και του είπε:

«Ανάστα, κληρονόμει τὸν ἀμπελῶνα Ναβουθαὶ τοῦ ᾿Ιεζραηλίτου, ὃς οὐκ ἔδωκέ σοι ἀργυρίου, ὅτι οὐκ ἔστι Ναβουθαὶ ζῶν, ὅτι τέθνηκε».

Δηλ. «Σήκω και πήγαινε να κληρονομήσης τον αμπελώνα του Ναβουθαί, του Ισραηλίτου , τον οποίον εκείνος δεν ήθελε να σου τον πωλήσει αντί αργυρίου. Διότι δεν ζη πλέον ο Ναβουθαί, αλλ' έχει αποθάνει» (Γ' Βασ. 21, 15).

Αυτή η είδηση για τον θάνατο του δίκαιου Ναβουθαί έφερε τον βασιλιά Αχαάβ σε αταξία, τον δίχαζαν τα αντικρουόμενα συναισθήματα. Από τη μια πλευρά, ένιωθε μέσα του φόβο Θεού. Από την άλλη, καταλάβαινε ότι ο ξαφνικός θάνατος του Ναβουθαί, και ταυτόχρονα των κληρονόμων του (Δ' Βασ. 9, 26), που άνοιγε στον βασιλιά τη δυνατότητα μιας επίσημα νόμιμης απόκτησης του αμπελώνα του Ναβουθαί, έχει κάθε λόγο να μην είναι τυχαίος[1]. Σίγουρα θυμήθηκε αμέσως τις υποσχέσεις της συζύγου του Ιεζάβελ: «…ἐγὼ δὲ δώσω σοι τὸν ἀμπελῶνα Ναβουθαὶ τοῦ ᾿Ιεζραηλίτου» (Γ' Βασ. 21, 7). Και η συνείδηση του βασιλιά του λέει ότι είναι απαραίτητο να κάνει έρευνα και να διαπιστωθεί αν υπάρχει έγκλημα εδώ, η ανθρωποκτονία. Από την άλλη, ο βασιλιάς Αχαάβ ήθελε πολύ να πάρει τον αμπελώνα που δεν του άνηκε. Εάν διερευνούσε κανείς τα γεγονότα του θανάτου του Ναβουθαί και των γιων του, τότε θα μπορούσαν να επιβεβαιωθούν οι χειρότερες υποψίες, μεταξύ άλλων σε σχέση με τα μέλη της οικογένειας του βασιλιά. Αυτό από μόνο του είναι πολύ δυσάρεστο για τον βασιλιά Αχαάβ, αλλά και επικίνδυνο για το κύρος της εξουσίας του ενώπιον του λαού. Επιπλέον, σε αυτή την περίπτωση σίγουρα δεν θα έπαιρνε τον αμπελώνα ποτέ. Αλλά τυπικά, δεν έφερε ευθύνη για τίποτα καθώς και οι απλοί άνθρωποι μπορούσαν να εξαπατηθούν εύκολα:

«Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ᾿Αχαὰβ ὅτι τέθνηκε Ναβουθαὶ ὁ ᾿Ιεζραηλίτης, καὶ διέρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ περιεβάλετο σάκκον».

Δηλ. «Ο Αχαάβ, όταν ήκουσε τον τρόπον της καταδίκης και του θανάτου του Ναβουθαί, έσχισεν εις ένδειξιν διαμαρτυρίας και πένθους τα ενδύματά του και περιεβλήθη σάκκινον ένδυμα» (Γ' Βασ. 21, 16).

Αφού θρήνησε για τον πεθαμένο Ναβουθαί, ο βασιλιάς Αχαάβ επρόκειτο να πάρει τον αμπελώνα του και να τον συμπεριλάβει στα υπάρχοντά του:

«Καὶ ἐγένετο μετὰ ταῦτα καὶ ἀνέστη καὶ κατέβη ᾿Αχαὰβ εἰς τὸν ἀμπελῶνα Ναβουθαὶ τοῦ ᾿Ιεζραηλίτου κληρονομῆσαι αὐτόν»

Δηλ. «Κατόπιν όμως κατέβη στον αμπελώνα του Ναβουθαί του Ιεζραηλίτου, δια να τον κληρονομήση» (Γ' Βασ. 21, 16).

Άρα, η κατάσταση έχει ως εξής. Η σύζυγος του βασιλιά Αχαάβ, Ιεζάβελ, ήταν ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ναβουθαί του Ισραηλίτη συνωμοτώντας με μια ομάδα ατόμων και χρησιμοποιώντας την πλαστογραφία και την ψευδορκία. Ο βασιλιάς Αχαάβ δεν γνωρίζει τίποτα για αυτό το έγκλημα, αν και έχει βάσιμες υποψίες ότι ο ξαφνικός θάνατος του δίκαιου Ναβουθαί, καθώς και των γιων του, είναι ποινικό αδίκημα. Αλλά η έντονη επιθυμία του βασιλιά να παραλάβει τον αμπελώνα του Ναβουθαί πνίγει την ήσυχη φωνή της συνείδησής του και αντί να διερευνήσει τις συνθήκες θανάτου του Ναβουθαί, ο βασιλιάς κάνει μόνο δημόσιο πένθος και σχεδιάζει να αποκτήσει νόμιμα τον αμπελώνα του πεθαμένου Ναβουθαί του Ισραηλίτη στην ιδιοκτησία του. Ο Άγιος Δημήτριος Ροστώφ γράφει για την επιθυμία του βασιλιά να κληρονομήσει τον αμπελώνα: «Ο Αχαάβ, όταν άκουσε για τον φόνο του Ναβουθαί, λυπήθηκε λίγο και μετά πήγε στον αμπελώνα του για να τον πάρει στην κατοχή του»[2].

Η απροθυμία του βασιλιά Αχαάβ να μάθει την αλήθεια για την υπόθεση, οι συνθήκες της οποίας υποδηλώνουν πιθανή δολοφονία αθώων ανθρώπων, ικανοποίηθηκε μόνο με επίσημες εξηγήσεις που έλαβε από τα επίσημα πρόσωπα, τη βασίλισσα Ιεζάβελ και τους πρεσβυτέρους της πόλης όπου σκοτώθηκαν ο Ναβουθαί και οι γιοί του. Η έντονη επιθυμία να πάρει αυτό που ήθελε , χωρίς να λάβει υπόψιν την συνείδησή του και τον Νόμου του Θεού, είναι η βασική συνθήκη της ενοχής του βασιλιά Αχαάβ ενώπιον του Θεού, όπως θα δούμε από το κείμενο της Αγίας Γραφής παρακάτω.

Ο Θεός έδωσε την απάντησή Του στη συμπεριφορά του βασιλιά Αχαάβ, ο οποίος είχε αποκτήσει τον αμπελώνα μετά το θάνατο του Ναβουθαί. Την βλέπουμε διαβάζοντας τα ακόλουθα λόγια Του προς τον προφήτη Ηλία:

«Καὶ εἶπεν Κύριος πρὸς ᾿Ηλιοὺ τὸν Θεσβίτην λέγων· ἀνάστηθι καὶ κατάβηθι εἰς ἀπαντησιν᾿Αχαὰβ βασιλέως ᾿Ισραὴλ τοῦ ἐν Σαμαρείᾳ, ὅτι οὗτος ἐν ἀμπελῶνι Ναβουθαί, ὅτι καταβέβηκεν ἐκεῖ κληρονομῆσαι αὐτόν. Καὶ λαλήσεις πρὸς αὐτὸν λέγων· τάδε λέγει Κύριος· ὡς σὺ ἐφόνευσας καὶ ἐκληρονόμησας, διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος· ἐν παντὶ τόπῳ, ᾧ ἔλειξαν αἱ ὕες καὶ οἱ κύνες τὸ αἷμα Ναβουθαί, ἐκεῖ λείξουσιν οἱ κύνες τὸ αἷμα σου, καὶ αἱ πόρναι λούσονται ἐν τῷ αἵματί σου».

Δηλ. «Καὶ ὁ Κύριος εἶπε πρὸς τὸν Ἠλίαν τὸν Θεσβίτην: «Σήκω καὶ πήγαινε εἰς συνάντησιν τοῦ Ἀχαάβ, βασιλιᾶ τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς τὴν Σαμάρειαν· διότι αὐτὸς εὑρίσκεται εἰς τὸ ἀμπέλι τοῦ Ναβουθαί· ἔχει κατέβει ἐκεῖ διὰ νὰ τὸ κληρονομήσῃ. Θὰ μιλήσῃς εἰς αὐτὸν καὶ θὰ τοῦ εἰπῇς: «Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος· Ἐπειδὴ σὺ ἐφόνευσες τὸν Ναβουθαὶ καὶ ἐπειδὴ ἐκληρονόμησες τὸ ἀμπέλι του, διὰ τοῦτο αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος· εἰς τοὺς τόπους, εἰς τοὺς ὁποίους οἱ χοῖροι καὶ τὰ σκυλιὰ ἔγλειψαν τὸ αἷμα τοῦ Ναβουθαί, εἰς τοὺς ἰδίους αὐτοὺς τόπους θὰ γλείψουν τὰ σκυλιὰ καὶ τὸ ἰδικόν σου αἷμα, καὶ οἱ πόρνες γυναῖκες θὰ λουσθοῦν εἰς τὸ αἷμά σου!» (Γ' Βασ. 21, 17–19).

Βλέπουμε ότι ο Θεός που τιμωρεί τον βασιλιά Αχαάβ λέει ότι είναι ο δολοφόνος του δίκαιου Ναβουθαί. Αλλά ο Αχαάβ δεν σκότωσε τον Ναβουθαί ο ίδιος και ούτε καν γνώριζε για αυτό το έγκλημα. Η ενοχή για τη δολοφονία του Ναβουθαί πέφτει στον Αχαάβ μόνο επειδή αλόγιστα, αγνοώντας τις αντικειμενικές συνθήκες (την υπόσχεση της Ιεζάβελ να του δώσει τον αμπελώνα, τον ξαφνικό θάνατο του ίδιου του Ναβουθαί και των γιων-κληρονόμων του) και παραβλεποντας τη φωνή της συνείδησής του, επωφελήθηκε των καρπών (αποτελεσμάτων) του θανάσιμου αμαρτήματος - της δολοφονίας ενός αθώου ανθρώπου από μια ομάδα προσώπων κατόπιν προηγούμενης συμφωνίας. Είναι αλήθεια ότι το έκανε αυτό υπό την επιρροή ενός κοντινού του προσώπου, εμπίστου στα μάτια του, της συζύγου του και της βασίλισσας Ιεζάβελ:

«Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ᾿Ιεζάβελ, καὶ εἶπε πρὸς ᾿Αχαάβ· ἀνάστα, κληρονόμει τὸν ἀμπελῶνα Ναβουθαὶ τοῦ ᾿Ιεζραηλίτου, ὃς οὐκ ἔδωκέ σοι ἀργυρίου, ὅτι οὐκ ἔστι Ναβουθαὶ ζῶν, ὅτι τέθνηκε».

Δηλ. «Οταν η Ιεζάβελ επληροφορήθη το γεγονός, είπε προς τον Αχαάβ· “σήκω και πήγαινε να κληρονομήσης τον αμπελώνα του Ναβουθαί, του Ιεζρατηλίτου, τον οποίον εκείνος δεν ήθελε να σου τον πωλήση αντί αργυρίου. Διότι δεν ζη πλέον ο Ναβουθαί, αλλ' έχει αποθάνει» (Γ' Βασ. 21, 15).

«Επιπόλαιος και άπληστος ήταν ο Αχαάβ, και δεν ήταν δύσκολο να τον γυρίσεις εδώ κι εκεί, για αυτό και η πονηρή γυναίκα τον έριξε στο λάκκο της ασέβειας » (ο Άγιος Θεοδώρητος, ερώτηση 62) [8].

Η κατάσταση με τη χρήση εμβολίων κατά του κορωνοϊού που δημιουργήθηκαν με χρήση ανθρώπινων εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών είναι εντελώς ανάλογη με την κατάσταση με τον βασιλιά Αχαάβ και τον αμπελώνα του Ναβουθαί.

 

Γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης	Σύγχρονη πραγματικότητα
Ο βασιλιάς Αχαάβ γνωρίζει το υλικό αγαθό που δίνει ο αμπελώνας, και θέλει να αποκομίσει όφελος από αυτό.	Οι χρήστες εμβολίων γνωρίζουν ότι μπορούν να αποκομίσουν όφελος για την υγεία και την ευημερία τους από τα εμβόλια που δημιουργούνται με χρήση των οργάνων από ανθρώπινα έμβρυα.
Ο Αχαάβ γνωρίζει ότι ο αμπελώνας έχει έναν ιδιοκτήτη που δεν συναινεί στην πώληση/εμπόριο.	Οι χρήστες εμβολίων γνωρίζουν ότι τα ανθρώπινα εμβρυϊκά όργανα έχουν έναν ιδιοκτήτη που δεν συναινεί στην πώληση/εμπόριο.
Ο Αχαάβ επιθυμεί να αποκομίσει όφελος από τον αμπελώνα, αλλά αναγκάζεται να σταματήσει γιατί για να αποκτήσει τον αμπελώνα απαιτείται να σκοτώσει τον δίκαιο Ναβουθαί.	Οι χρήστες εμβολίων επιθυμούν να αποκομίσουν όφελος για την υγεία από το εμβόλιο που παράγεται με χρήση ανθρώπινων εμβρυϊκών οργάνων, αλλά αναγκάζονται να σταματήσουν γιατί για να αποκτήσουν το εμβόλιο απαιτείται να σκοτώσουν ένα αθώο μωρό στη μήτρα της μητέρας του.
Εντούτοις, όταν ο φόνος του δικαίου διαπράττεται από τα χέρια κάποιου άλλου, ο Αχαάβ αρνείται να συνδέσει το γεγονός της δολοφονίας του δικαίου με τη δίψα του για το όφελος από τον αμπελώνα. Ωστόσο, ο λόγος για τον φόνο του δικαίου βρίσκεται ακριβώς στην επιθυμία του Αχαάβ να αποκομίσει το όφελος από τον αμπελώνα.	Εντούτοις, όταν ένα αθώο μωρό σκοτώνεται από κάποιον άλλο, οι χρήστες εμβολίων αρνούνται να συνδέσουν τη δολοφονία ενός αθώου μωρού με τη σφοδρή επιθυμία τους να αποκομίσουν όφελος για την υγεία από ανθρώπινα εμβρυϊκά όργανα. Ωστόσο, ο λόγος για τη δολοφονία ενός αθώου μωρού έγκειται ακριβώς στην επιθυμία των χρηστών εμβολίων να αποκομίσουν όφελος από τα όργανα των ανθρώπινων εμβρύων.
Ο Αχαάβ έχει βάσιμες υποψίες ότι η αιτία της δολοφονίας του δίκαιου Ναβουθαί μπορεί να βρίσκεται ακριβώς στην έντονη επιθυμία του να λάβει όφελος από τον αμπελώνα.	Οι χρήστες εμβολίων έχουν βάσιμες υποψίες ότι η αιτία της δολοφονίας ενός αθώου μωρού στη μήτρα της μητέρας του μπορεί να βρίσκεται ακριβώς στην επιθυμία τους να λάβουν την υγεία από τα όργανα των ανθρώπινων εμβρύων.
Ο βασιλιάς Αχαάβ έχει μέσα για να διερευνήσει τη δολοφονία του Ναβουθαί και των γιων του, να ανακαλύψει τις αιτιώδεις σχέσεις αυτού του εγκλήματος, αλλά αρνείται να το διερευνήσει λόγω της επιθυμίας του να ωφεληθεί από τον αμπελώνας.	Οι χρήστες εμβολίων έχουν κάθε ευκαιρία να διερευνήσουν τη δολοφονία ενός αθώου μωρού στη μήτρα, να ανακαλύψουν τις αιτιώδεις σχέσεις αυτού του εγκλήματος, αλλά αρνούνται να το διερευνήσουν λόγω της δίψας τους να λάβουν την υγεία που δίνουν ανθρώπινα εμβρυϊκά όργανα.
Ο Αχαάβ κληρονομεί τον αμπελώνα που δεν του ανήκει. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο βασιλιάς Αχαάβ έχει επίσημα δικαιώματα σε αυτή την κληρονομιά, αφού η γη χωρίς κληρονόμους γινόταν ιδιοκτησία του βασιλιά.	Οι χρήστες εμβολίων έρχονται στην κατοχή και χρησιμοποιούν (κληρονομούν) τα όργανα ανθρώπινων εμβρύων που δεν τους ανήκουν ή τα μικρότερα σωματίδια τους (μακρομόρια DNA). Οι χρήστες εμβολίων, σε αντίθεση με τον βασιλιά Αχαάβ, δεν έχουν καν τυπικά δικαιώματα για αυτά, αφού η σάρκα ενός μωρού που σκοτώνεται στη μήτρα, σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας, είναι απαραβίαστη (Κανὼν ζ’ (7) «Περὶ τυμβωρύχων ἀνακινούντων τὰ ὀστᾶ, ἢ μή» του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης). Η παράγραφος XII.7 «Μεταμόσχευση» των «Βασικών αρχών της κοινωνικής έννοιας» της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας, που εγκρίθηκε από την Ιερά Σύνοδο Ιεραρχίας το 2000 (ενδοζωτική συναίνεση δότη οργάνων), μιλά ευθέως για το ίδιο απαραβίαστο.
Ο βασιλιάς Αχαάβ αρνείται να διερευνήσει τις συνθήκες της δολοφονίας του Ναβουθαί και αποφασίζει να αναλάβει τον αμπελώνα, μεταξύ άλλων υπό την ισχυρή επιρροή του στενού και έγκυρου προσώπου — της βασίλισσας Ιεζάβελ.	Οι χρήστες εμβολίων αρνούνται να διερευνήσουν τις συνθήκες δημιουργίας και παραγωγής εμβολίων και αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το εμβόλιο υπό την ισχυρή επιρροή των σημαντικών εκπροσώπων των κρατικών και εκκλησιαστικών αρχών.
Ως αποτέλεσμα των ενεργειών του Βασιλιά Αχαάβ, ο οποίος κληρονόμησε παράνομα τον αμπελώνα του Ναβουθαί, ο Θεός καταδικάζει τον Αχαάβ στη δολοφωνία του δίκαιου Ναβουθαί.	Ο Θεός μέσω των αποφάσεων των Ιερών Συνόδων της Ιεραρχίας του 2000 και 2008  και του Τοπικού Συνόδου του 2009 της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας, μέσω των κανόνων της Εκκλησίας και της Αγίας Γραφής (Α' Βας. 21) επίσης άμεσα και αναμφισβήτητα αποκαλύπτει ένα παρόμοιο βαρύ αμάρτημα πολλών, πολλών Χριστιανών!

 

Και δεν πρέπει να παρουσιαστεί εδώ η θέση που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια ότι στην αρχή έγινε μια έκτρωση, δηλαδή ένας φόνος από «κακούς ανθρώπους», και μετά οι «καλοί γιατροί» πήραν το σώμα αυτού του αθώου μωρού-μάρτυρα και το χρησιμοποίησαν προς όφελος της επιστήμης και όλης της ανθρωπότητας.

Αυτή η θέση αποδεικνύεται ψευδής για πολλούς λόγους: πρώτον, επειδή για την παραγωγή εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών είναι απαραίτητοι όσο πιο πολύ γίνεται φρέσκοι ιστοί τους οποίους χρειάζονται οι δημιουργοί εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών ώστε να πετύχουν τους αιματηρούς αμαρτωλούς χειρισμούς τους. Οι κυτταρικές σειρές συλλέγονται αμέσως μετά από την έκτρωση κατόπιν προηγούμενης συνεννόησης με τον γιατρό που εκτελεί την έκτρωση. Δεύτερον, επειδή για να δημιουργηθεί μια εμβρυϊκή κυτταρική σειρά, οι παραγωγοί της χρειάζονται όχι μόνο ένα υγιές μωρό που να μην είναι μικρότερο των τριών μηνών από τη σύλληψη (προκειμένου να σχηματιστούν τα όργανά του) και που θα σκοτωθεί στη μήτρα, αλλά μερικά είτε ακόμη πολλά τέτοια μωρά. Για παράδειγμα, για την παραγωγή μιας νέας κυτταρικής σειράς WALVAX-2, χρειάστηκε να παρθούν δείγματα ιστού από 9 αγέννητα μωρά (έμβρυα) που ήταν ακόμη ζωντανά χωρίς αναισθησία. Μπορείτε να βρείτε σχετικές πληροφορίες στο άρθρο «Περί πνευματικού κινδύνου του εμβολίου Sputnik V», στην ενότητα «Θέση Δ‘» (πρόσβαση: https://myrophoros.blogspot.com/2021/08/sputnik-v.html).

Όπως βλέπουμε, όλοι αυτοί που ασχολούνται με τη δημιουργία των εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών, σκοπεύουν με άμεσο τρόπο να σκοτώσουν υγιή μωρά στη μήτρα.

Αναμφίβολα, άτομα που χρησιμοποιούν εμβόλια αυτού του είδους, δηλ. τα εμβόλια που δημιουργήθηκαν από ανθρώπινες εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές, θα τιμωρηθούν από τον Θεό εάν δεν μετανοήσουν, όπως και ο Αχαάβ, ο οποίος έχοντας λάβει μια τρομερή ποινή από τον Θεό, μόνο χάρη στη μετάνοια απέφυγε τον άμεσο θάνατο. Όμως, οι σύγχρονοί μας, αν δεν συνειδητοποιήσουν το βαρύ αμάρτημά τους και δεν μετανοήσουν, θα υποστούν μεγαλύτερη τιμωρία από αυτήν που είχε ανατεθεί στον βασιλιά Αχαάβ. Πρώτον, επειδή οι πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία εμβολίων που περιέχουν εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές είναι σε ανοιχτή πρόσβαση για όλους. Δεύτερον, οι ηθικές απαιτήσεις προς τους ανθρώπους της Καινής Διαθήκης είναι πολύ πιο μεγάλες από τις απαιτήσεις προς τους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης, και αυτό είναι λογικό, διότι ήδη έχει γίνει η Σταυρική Θυσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τρίτον, επειδή ο βασιλιάς Αχαάβ, ως αποτέλεσμα του εγκλήματος, ήλπιζε μόνο να γευτεί από τους καρπούς της αμπέλου είτε τους καρπούς από το λαχανόκηπο. Όμως, όσοι λαμβάνουν τέτοια εμβόλια δεν χρησιμοποιούν κανένα φυσικό προϊόν, αλλά μια φαρμακευτική ουσία που δημιουργήθηκε με τη χρήση τμημάτων του σώματος ενός μωρού που σκοτώθηκε σκόπιμα στη μήτρα, δηλ. ένα φάρμακο που περιέχει το DNA ενός νεκρού σκοτωμένου εμβρύου. Πληροφορίες που αποδεικνύουν την παρουσία του DNA των εμβρύων στο εμβόλιο, π.χ., αναφέρονται δημόσια από τους ίδιους τους δημιουργούς του εμβολίου Sputnik V στο επίσημο δελτίο τύπου με ημερομηνία 14.04.2021:

«Η ποιότητα υψηλού επιπέδου και η ασφάλεια του εμβολίου Sputnik V διασφαλίζεται εκτός των άλλων από το γεγονός ότι, σε αντίθεση με άλλα εμβόλια, το Sputnik V χρησιμοποιεί την τεχνολογία καθαρισμού 4 σταδίων, η οποία περιλαμβάνει δύο στάδια χρωματογραφικού καθαρισμού και δύο στάδια εφαπτομενικής διήθησης. Αυτή η τεχνολογία καθιστά δυνατή την παραγωγή ενός καθαρού σε μεγάλο βαθμό φαρμακευτικού προϊόντος, το οποίο υφίσταται υποχρεωτικό έλεγχο για την περιεκτικότητα σε υπολειμματικό DNA στο προϊόν.

Στην έρευνα που δημοσιεύτηκε στην περιοδική έκδοση The New England Journal of Medicine στις 9 Απριλίου 2021 αναφέρεται ότι ως μια πιθανή αιτία για θρόμβωση που προκαλούν άλλα φάρμακα μπορεί να είναι ο ανεπαρκής καθαρισμός των φαρμακευτικών προϊόντων, με αποτέλεσμα να περιέχουν μεγάλη ποσότητα υπολειμματικού DNA. Ο ανεπαρκής καθαρισμός είτε η χρήση πολύ υψηλών δόσεων RNA/DNA σε άλλα προϊόντα μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιθύμητες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των αντισωμάτων που ενεργοποιούν τα αιμοπετάλια του ασθενούς και των στοιχείων του ίδιου του εμβολίου ή/και του υπολειπόμενου DNA/RNA που είναι δυνατόν να συμπλέκονται με τον παράγοντα PF4 (https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa2104840?query=featured_home).

Το Εθνικό Ερευνητικό Κέντρο Επιδημιολογίας και Μικροβιολογίας N.F. Gamaleya είναι πρόθυμο να μοιραστεί τις τεχνολογίες καθαρισμού με άλλους παρασκευαστές εμβολίων με στόχο την ελαχιστοποίηση ή εξάλειψη των παρενεργειών κατά τη χρήση τους» [9].

Τέλος, αξίζει να δοθεί προσοχή σε ένα ακόμη σημαντικό σημείο όσον αφορά την πνευματική αξιολόγηση των εμβολίων που δημιουργήθηκαν με χρήση των εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών. Το θέμα είναι ότι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός εκπροσώπων της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας γνωρίζει την αλήθεια για τον πνευματικό κίνδυνο που φέρουν τα εμβόλια αυτού του είδους. Λοιπόν, πρώτα απ 'όλα, πρόκειται για τον Πατριάρχη, τους επισκόπους και τους ιερείς, οι οποίοι, λαμβάνοντας υπόψη τη φύση των δραστηριοτήτων τους, πρέπει να είναι εξοικειωμένοι με την Αγία Γραφή, τους Ιερούς κανόνες της Εκκλησίας, καθώς επίσης  και με τα βασικά επίσημα έγγραφα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επίσης πολλοί κοσμικοί γνωρίζουν αυτή την αλήθεια, όπως π.χ. εκπρόσωποι του διδακτικού προσωπικού των Ορθοδόξων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είτε αυτοί που εκπροσωπούν  την ηγεσία των συνοδικών δομών. Πολλοί την γνωρίζουν και αποσιωπούν.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Άγιορείτης, αναφερόμενος στον Άγιο Βασίλειο τον Μέγα, στο έργο του «Χριστοήθεια τῶν χριστιανῶν» αναφέρει τα εξής για μια παρόμοια κατάσταση:

«Ἐπειδὴ καθολικώτερον μὲ τρεὶς τρόπους συγκοινωνεῖ τινὰς εἰς τὴν ἁμαρτίαν τοῦ ἄλλου, ὡς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. α'. μὲ τὸ ἔργον καὶ τὴν βοήθειαν, ὅταν μὲ τὸν αὐτὸν κακὸν σκοπὸν συνεργή τινὰς εἰς τὴν κακίαν τοῦ ἄλλου. β'. μὲ τὴν γνώμην καὶ συναρέσκειαν, ὅταν συγκατατίθεται τινὰς μὲ τὴν διάθεσιν τοῦ ἁμαρτάνοντος κι συναρέσκεται εἰς αὐτήν, κι γ'. ὅταν γνωρίζη τινὰς τὴν κακίαν τοῦ ἄλλου, ἡσυχάσῃ  δέ, ἤτοι σιωπήσῃ, καὶ δὲν ἐλέγξῃ αὐτόν: «κοινωνίαν ἡγοῦμαι κατὰ τὸ ἔργον, ὅταν ἀλλήλοις τινὲς ἐπὶ τῷ αὐτῷ σκοπῷ συλλαμβάνωνται πρὸς τὴν ἐνέργειαν· κατὰ δὲ γνώμην, ὅταν συγκατάθηταί τις τῇ διαθέσει τοῦ ποιοῦντος, καὶ συναρεσθῇ. ἑτέρα δὲ κοινωνία τοὺς πολλοὺς λανθάνουσα ἐμφαίνεται τῇ ἀκριβολογίᾳ τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς, ὅταν, μήτε συνεργασάμενός τις, μήτε συγκαταθέμενος τῇ διαθέσει, γνοὺς δὲ τὴν κακίαν τῆς γνώμης, ἀφ᾿ ᾗς ποιεῖ, ἐφησυχάσῃ, καὶ μὴ ἐλέγξῃ» (Ἐρωτήσ. θ’ τοῦ β’ Λόγ. περὶ Βαπτίσματος).

Επίσης ο Άγιος Νικόδημος ο Άγιορείτης αναφέρεται εδώ και στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο:

«Και τουτο είναι εκείνο, όπου λέγει ο Ψαλμωδός: «εἰ ἐθεώρεις κλέπτην, συνέτρεχες αὐτῷ, καὶ μετὰ μοιχοῦ τὴν μερίδα σου ἐτίθεις» (Ψαλμ. 49, 18) όπερ ερμηνεύων ο Χρυσορρήμων λέγει: «Ἀλλοίμονον, πόσον μεγάλο εἶναι τὸ κακόν ἀπὸ τὴν συγκάλυψιν «τῆς σαπίλας» τῶν ἄλλων, ἕνεκα τῆς ὁποίας καὶ συμμετοχή του, λέγει, εἰς τὴν τιμωρίαν τοῦ παραπτώματος δὲν εἶναι μικροτέρα ἐκείνου (τοῦ παραβάτου). Διότι αὐτὸς μὲν θὰ εἴπῃ ὅτι ἔχει τὸ πάθος, ἂν καὶ ἡ δικαιολογία εἶναι ἀσυγχώρητος, καθὼς ὁ κλέπτῃς (τὴν δικαιολογίαν) τῆς πείνας, ὁ δέ, οὔτε τὴν δικαιολογίαν τοῦ πάθους. Διατὶ λοιπόν, χωρὶς νὰ ἀπολαμβάνεις καμμίαν εὐχαρίστησιν, συμμετέχεις καὶ μοιράζεσαι τὴν κόλασιν;» Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἐκεῖνοι ποὺ βλέπουν πουλιὰ ἢ ἄλλα χερσαῖα ζῶα, πὼς ἔχουν νὰ πιασθοῦν εἰς τὰς παγίδας καὶ δὲν κάνουν κανένα θόρυβο γιὰ νὰ φύγουν, ἀλλὰ σιωποῦν καὶ ἡσυχάζουν, ἐκεῖνοι γίνονται αἴτιοι τοῦ νὰ πιάνωνται τὰ ταλαίπωρα ζῶα ἐκεῖνα: ἔτσι καὶ ἐκεινοι οἱ ἄνθρωποι, ὅπου ἠξεύρουν, πὼς ἔχει νὰ πέσῃ ἕνας εἰς τὴν μοιχίαν, ἔπειτα ἡσυχάσουν καὶ τὸν σκεπάσουν καὶ δὲν τον ἐμποδίσουν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, γίνονται αἴτιοι τῆς ἀπωλείας ἐκείνου, ὁμού καὶ τῆς εἰδικῆς των, κατὰ τὸν Χρυσόστομον: «Καὶ καθὼς ἀκριβῶς ἐκεῖνοι ποὺ ρίπτουν εἰς τὰς παγίδας (τὸ θήραμα) εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι περικαλύπτουν τὰς παγίδας καὶ πλησιάζουν ἐκεῖνο ποὺ πρόκειται νὰ συλλάβουν καὶ κρύπτουν κάθε δόλωμα καὶ οὔτε τὸν παραμικρὸν θόρυβον, οὔτε τίποτε ἄλλο ἀφήνουν νὰ γίνει ποὺ θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ χαλάσει τὸ κυνήγιον, ἔτσι τώρα καὶ ἐδῶ, ἔαν καθήσεις κοντὰ εἰς τὴν παγίδαν τοῦ διαβόλου καὶ δὲν ἀνησυχήσεις τὸν μοιχόν, ποὺ γνωρίζεις ὅτι πρόκειται νὰ πέσει εἰς αὐτήν, οὔτε τὸν φοβήσεις, τότε μάλιστα, θὰ καταστρέψεις αὐτόν» (Ἐρμήμ. εἰς τὸν μθ' ψαλμόν)» [10].

Εκτός τούτου, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον Λόγο IA’ του ίδιου βιβλίου, στο μέρος με τον τίτλο «Ότι κάθε Χριστιανός πρέπει νά βοηθῇ εἰς τήν διόρθωσιν καί σωτηρίαν τοῦ ἀδελφοῦ του» αναφέρεται και στους Ιερούς κανόνες της Οικουμενικής Εκκλησίας για το εξής θέμα:

«Ὅποιος λοιπὸν ἀπὸ ἐσᾶς Χριστιανοὶ, γνωρίζωντας τὸν ἀδελφόν του πῶς ἁμαρτάνει, ἢ πῶς ἔχει νὰ ἁμαρτήσῃ, καὶ δὲν ὑπάγῃ, ἢ αὐτὸς ὁ ἴδιος νὰ τὸν συμβουλεύσῃ ἀδελφικῶς διὰ νὰ τὸν ἐμποδίσῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἢ κᾂν δὲν ὑπάγῃ νὰ τὸ φανερώσῃ εἰς τὸν Ἀρχιερέα, ἢ ἱερέα, ἢ πνευματικὸν μυστικῷ τῷ τρόπῳ (με μυστικότητα) διὰ νὰ τὸν συμβουλεύουν ἐκεῖνοι, καὶ νὰ τὸν ἐμποδίζουν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν· ἀλλὰ σιωπήσῃ, καὶ ἡσυχάσῃ, ὁ τοιοῦτος λέγω, ἂς ἠξεύρῃ, ὅτι τὴν ἰδίαν ἁμαρτίαν καὶ τὸν ἴδιον Κανόνα, ὁποῦ ἔχει ἐκεῖνος ὁποῦ ἁμαρτάνει, ἔχει παρομοίως καὶ αὐτός· διὰ τὶ δυνάμενος (ενώ μπορεί) νὰ ἐμποδίσῃ τὸν ἀδελφόν του ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὸν θάνατον, ἐσιώπησε, καὶ μὲ τὴν σιωπήν του, τὸν ἀφῆκε καί ἐθανατώθη καὶ ἀπωλέσθῃ (να χαθεί πνευματικά). Κατὰ τὸ πολυθρύλλητον ἐκεῖνο ἀπόφθεγμα τὸ λέγον· «ὁ δυνάμενος κωλῦσαι καὶ μὴ κωλύων» αὐτὸς ἐστιν ὁ ποιῶν (αυτός που μπορεί να εμποδίσει κάποιον από την διάπραξη καποιου κακου, αυτός ο ίδιος θεωρείται ότι το πράττει).

Ἔτζι (έτσι) ὁ μέγας Βασίλειος εἰς τὸν οα’. Κανόνα του, ὅσους χρόνους ἐπιτιμᾷ (βάζει επιτίμιο είδος πνευματικής «τιμωρίας» απαγόρευσης η καθήκοντος που είναι υποχρεωμένος να τελέσει να υπακούσει, κανόνας κατά τα εκκλησιαστικώς λεγόμενα) τὸν πόρνον, καὶ μοιχὸν, καὶ φονέα, τόσους χρόνους ἐπιτιμᾷ καὶ ἐκείνους, ὁποῦ ἤξευραν αὐτοὺς πῶς ἁμαρτάνουν, καὶ δὲν τὸ ἐφανέρωσαν εἰς τὸν Ἀρχιερέα καὶ Πνευματικόν διὰ νὰ τοὺς διορθώσουν, ἀλλὰ ἐσιώπησαν. Καὶ ἀλλαχοῦ (αλλού) λέγει ὁ αὐτὸς· «τὸ συγκατακρύπτειν ἁμαρτίαν, συγκατασκευάζειν ἐστι τὸν θάνατον» (το να συμμετέχεις στην απόκρυψη επεξεργάζεται και οδηγεί στον πνευματικό θάνατο). Καὶ πάλιν· «εἰ τὸ κέντρον τοῦ θανάτου ἡ ἁμαρτία, ἄσπλαγχνός ἐστιν, ὁ ἐφησυχάζων, οὐχ ὁ ἐλέγχων, ὡς ὁ τὸν ἰὸν ἐναφεὶς τῷ δηχθέντι, οὐχ ὁ ἐξαίρων» (το κεντρί του πνευματικού θανατου είναι η αμαρτία και είναι άσπλαχνος αυτός που αδιαφορεί, όπως αυτός που αφήνει να περάσει το δηλητήριο στο σώμα του δυνανθρώπου του μετα από ένα θανατηφόρο τσίμπημα  και όχι αυτός που ελέγχει και παρατηρεί  η αυτός που επαινεί και εγκωμιάζει). Ἔτσι ἡ ἁγία καὶ τοπικὴ Σύνοδος ἡ ἐν Ἀγγύρᾳ δέκα χρόνους κανονίζει εἰς τὸν κε’ Κανόνα της, ἐκείνους τοὺς συγγενεῖς, ὁποῦ ἤξευραν μὲν πῶς ἔφθειρε (διεφθειρε, σωματικά ατίμασε) τινὰς τὴν ἀδελφὴν τῆς ἀρραβωνιστῆς του καὶ τὴν ἐγγάστρωσεν (την κατέστησε έγκυο), ἔπειτα ἐπῆρεν (ενημφεύθηκε), ὄχι τὴν φθαρεῖσαν (αυτήν που ατίμασε), ἀλλὰ τὴν ἀρραβωνιστήν του, ἐσιώπησαν δὲ, καὶ δὲν τὸ ἐφανέρωσαν. ἔτζι ὁ θεῖος Ἰωάννης ὁ Νηστευτὴς εἰς τὸν κε’ Κανόνα του, εἰς τὸ ἴδιον ἐπιτίμιον τῆς μοιχευθείσης ὑποβάλλει τὴν καλογραίαν ἐκείνην, ὁποῦ ἤξευρε μὲν πῶς μερικαῖς ἀπὸ τὰς καλογραίας μοιχεύονται, ἐσιώπησε δὲ, καὶ δὲν τὸ εἶπεν εἰς τὴν ἡγουμένην, διὰ νὰ ἐμποδίσῃ τὴν ἁμαρτίαν. ἔτζι ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγει· «ἂν τοίνυν ἴδῃς τινα τῶν μετὰ σοῦ ἀγελαζομένων πορνεύοντα, καί Μυστηρίοις προσερχόμενον, εἰπὲ τῷ διακονουμένῳ τῇ τούτου διανομῇ· ὀ δεῖνα ἀνάξιος τῶν Μυστηρίων. κώλυσον τὰς βεβήλους χεῖρας. εἰ γὰρ μηδὲ διηγεῖσθαι τὰ δικαιώματα ἄξιος, ἐννόησον οἷ προβήσεται τὰ τῆς κολάσεως αὐτῷ, ὅταν καί τῆς ἱερᾶς ἅπτηται τραπέζης, οὐκ αὐτῷ δὲ μόνῳ, ἀλλὰ καὶ τῷ συσκιάζοντι» (Ἑρμην. εἰς τὸν μθ’. Ψαλμ.). Ἔτσι καὶ οἱ ἐξωτερικοὶ νόμοι παιδεύουν, ὄχι μόνον ἐκείνους ὁποῦ πράξουν κᾀμμίαν κλεψίαν, ἢ μοιχείαν, ἢ ἄλλην ἁμαρτίαν· ἀλλὰ καὶ τοὺς δούλους ἐκείνους, ὁποῦ ἤξευραν τὴν κλεψίαν ἐκείνην, καὶ ἁμαρτίαν, καὶ δὲν τὴν ἐφανέρωσαν. Γράφει δὲ καὶ Μιχαὴλ ὁ Ἀτταλειάτης ἐν τῇ συνόψει τῶν πολιτικῶν Νόμων, ὅτι αὐτοὶ διορίζουσι, πῶς δὲν διαφέρει τὸ νὰ φονεύσῃ τινὰς, καὶ τὸ νὰ δώσῃ αἰτίαν φόνου, ἢ νὰ προστάξῃ τὸν φόνον (Τίτλ. 71)» [11].

Όλες αυτές οι δηλώσεις των Αγίων πατέρων καθώς και οι διατάξεις των κανόνων της Οικουμενικής Εκκλησίας που ρυθμίζουν και καθορίζουν τις συνέπειες που σχετίζονται με την αποσιώπηση της αμαρτίας πρέπει να λαμβάνονται υπόψη από τους εκπροσώπους της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας, οι οποίοι εδω και δύο χρόνια που δάγκωσαν τη γλώσσα τους και αποσιωπούν τότε, όταν είναι απαραίτητο και αναγκαίο να εκτεθεί άμεσα το κακό και να προειδοποιηθούν οι Ορθόδοξοι πιστοί.

Συμπερασματικώς, μπορούμε να πούμε ότι θα είναι εντελώς αδύνατο για έναν άνθρωπο μετά να απολογηθεί στην Τελευταία Κρίση μπροστά στον Θεό εάν λάβει το εμβόλιο που δημιουργήθηκε με τη χρήση ανθρώπινης εμβρυϊκής κυτταρικής σειράς, καθώς οι αποφάσεις των ανώτατων οργάνων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας όπως και οι Ιεροί κανόνες της Οικουμενικής Εκκλησίας και η ίδια η Αγία Γραφή – μιλώντας για τα γεγονότα για τον δίκαιο Ναβουθαί, όταν ο ίδιος ο Θεός εκφωνεί την κρίση στον βασιλιά Αχαάβ για το έγκλημά του και την αμαρτία του εναντίον του Ναβουθαί – αναφέρονται στο γεγονός ότι η χρήση τέτοιου είδους εμβολίων είναι ανεπίτρεπτη. Αυστηρή τιμωρία θα υποστούν και εκείνοι όσοι συνειδητοποιούσαν είτε όφειλαν να συνειδητοποιήσουν τον πνευματικό κίνδυνο της δημιουργίας και χρήσης τέτοιων εμβολίων, αλλά πρότειναν να σιωπήσουν γι' αυτό και δεν προειδοποίησαν άλλους για την αμαρτία.

N.N.,

Δημήτριος Μαλίσσεφ.

06.02.2022.

 

Βιβλιογραφία

[1] Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων, 21, 1. http://bible.optina.ru/old:3ts:21:01

[2] Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων, 21, 3. Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων. http://bible.optina.ru/old:3ts:21:03; Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος. Περί μετανοίας, Λόγος Β’ https://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Zlatoust/o_pokajanii/#0_2; Όσιος Εφραίμ ο Σύρος. Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων https://azbyka.ru/biblia/in/?1King.21:16&r 

[3] Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων 21, 1.  Λοπούχιν Α.Π . http://bible.optina.ru/old:3ts:21:01#lopuxin_ap

[4] Κανάλι Yandex.Zen «Διαβάζουμε τη Βίβλο. Η Βίβλος σε απλή και κατανοητή γλώσσα για όσους ενδιαφέρονται για την Αγία Γραφή. Το άρθρο με τίτλο «Γ’ Βασιλέων, κεφ. 21. Ο Αχαάβ και η Ιεζάβελ παίρνουν τον αμπελώνα του Ναβουθαί». https://zen.yandex.ru/media/id/5d906cd30ce57b00ada1a950/3-kniga-carstv-gl21-ahav-i-iezavel-otnimaiut-vinogradnik-navufeia-5f2f008dc87330095f2edefc

[5] Αυτόθι.

[6] Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων . 21, 1.  Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. http://bible.optina.ru/old:3ts:21:01

[7] Ερμηνεία του Ωσηέ 1, 4. Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. http://bible.optina.ru/old:os:01:04#svt_kirill_aleksandrijskij

[8] Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων. 21, 1. Λοπούχιν Α.Π http://bible.optina.ru/old:3ts:21:01#lopuxin_ap

[9] ΔΗΛΩΣΗ του Εθνικού Ερευνητικού Κέντρου Επιδημιολογίας και Μικροβιολογίας N.F. Gamaleya Δελτίο Τύπου, 14.04.2021. https://sputnikvaccine.com/rus/newsroom/pressreleases/zayavlenie-nitsem-im-n-f-gamalei/

[10] Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Χριστοήθεια τῶν χριστιανῶν. «Λόγος ΙΑ’, διαλαμβάνων α’. ὅτι κάθε Χριστιανὸς πρέπει νὰ βοηθῇ εἰς τὴν διόρθωσιν καὶ σωτηρίαν τοῦ ἀδελφοῦ του. β’. πῶς πρέπει κάθε Χριστιανὸς νὰ ἐλέγχῃ τὸν ἀδελφόν του διὰ νὰ τὸν διορθώσῃ. καὶ γ’. ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ δέχωνται μετὰ χαρᾶς τοὺς πρὸς διόρθωσιν ἐλέγχους τῶν ἀδελφῶν τους». https://azbyka.ru/otechnik/Nikodim_Svjatogorets/blagonravie-hristian-ili-o-tom-kak-podobaet-i-kak-ne-podobaet-postupat-hristianam/11

[11] Αυτόθι.

---

[1] Ο ερμηνευτής της Αγίας Γραφής ο Αλέξανδρος Λοπουχίν γράφει ότι «Ο Ναβουθαί λιθοβολήθηκε (σελ. 13). Μαζί του σκοτώθηκαν και οι γιοι του (Δ' Βασ. 9, 26), για να ελευθεροθεί το οικόπεδο με τον αμπελώνα του Ναβουθαί. Τα οικόπεδα των προσώπων που εκτελούνταν για κρατικά εγκλήματα, με άγραφο νόμο, θεωρούνταν ιδιοκτησία του στέμματος και παραδίδονταν στον βασιλιά (Β' Βασ. 16, 4)».

[2] Άγιος Δημήτριος Ροστώφ. Βίοι των Αγίων. Ιούλιος. Ημέρα εικοστή Ζωή και θαύματα του Προφήτη Ηλία. Έκδοση της Αγίας Λαύρας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου των Σπηλαίων του Κιέβου. Κίεβο. 2010, σελ. 440.

Πηγή: https://myrophoros.blogspot.com/2022/04/blog-post_3.html

Μετάφραση: «Κάλαμος ὀξυγράφου», 2022.